Sfinks

Wielki Sfinks w Gizie to największy na świecie posąg wykuty z jednej bryły skalnej, przedstawia on lwa o ludzkiej twarzy (będącej najprawdopodobniej wizerunkiem Chefrena). Jest on długi na 73.5 metra i wysoki na 20, jego szerokość wynosi 6 metrów. Stworzony w III tysiącleciu p.n.e. jest najstarszym tych rozmiarów posągiem na świecie.
Z racji jego położenia, Sfinks wielokrotnie zasypywany był pustynnym piaskiem. Pierwsza znana próba odkopania posagu miała miejsce około roku 1400 p.n.e.. Pierwsze nowożytne prace wykopaliskowe odbyły się w roku 1817, w ich czasie odkopana została jedynie przednia część Sfinksa. Cały monument odkopany został dopiero w roku 1925.
Cecha charakterystyczna Wielkiego Sfinksa z Gizy jest brak nosa. Nie wiadomo kiedy, ani co spowodowało uszkodzenie posągu. Istnieją na ten temat liczne teorie, od legendy o odstrzeleniu go przez wojska napoleońskie, po geologiczne następstwa 4 tysięcy lat wystawienia skały na działanie warunków atmosferycznych.

Kapadocja

Kapadocja leży w centralnej Turcji. Powstała wskutek działalności wulkanicznej oraz erozji. Erupcje utworzyły platformę, wznoszącą się 300 metrów nad okolicą. Popioły wyrzucone podczas wybuchów wulkanów scementowały się, tworząc miękką skałę, zwaną tufem, lawa na powierzchni ostygła i zmieniła się w bazalt. Strumienie wody przez wieki wypłukiwały miękkie partie skał, tworząc niesamowity krajobraz pełen stożków i piramid, przypominających bajkowe wieże. We wczesnym okresie chrześcijaństwa ludzie wykuwali w miękkim tufie jaskinie mieszkalne i kościoły. W dolinie Gorgoli znajdują się całe miasta wykute w skale, połączone ze sobą wielokilometrowymi labiryntami korytarzy.

Staffa

Dookoła małej wyspy o nazwie Staffa, leżącej u zachodnich wybrzeży Szkocji znajduja się niezwykłe bazaltowe kolumny. Są one w większości sześciokątne i ściśle do siebie przylegają. Niektóre z nich mają po 40 metrów wysokości. Pas krótszych kolumn prowadzi do Jaskini Fingala, nazywanej „muzykalna jaskinią”. Nazwa ta wzięła się od przypominających dźwięk harfy odgłosów wydawanych przez filary podczas wiania wiatru. Nieopodal wejścia do jaskini znajduje się Krzesło Fingala – mówi się, że każdy, kto usiądzie na krześle może wypowiedzieć trzy życzenia, które zostaną spełnione. Wejście do jaskini stanowi łuk skalny, a sama jaskinia wygląda jak ogromny lejek, zwężający się od 13 m wysokości przy wejściu do 6 m przy końcu.
Podobna formacja skalna znajduje się120 km dalej, w Irlandii Północnej, zwana jest Groblą Olbrzymów. Według legend, olbrzym Finn MacCool zbudował drogę, której jedne koniec znajduje się na Grobli Olbrzymów, a drugi na wsypie Staffa.

Owernia

Kraina geograficzna we Fracji, część Masywu Centralnego. Najbardziej znany szczyt Owernii to Puy de Dome – jest to stożek wulkaniczny z charakterystycznym kraterem na szczycie. W Owernii znajdują się setki takich wzniesień - jedne zakończone kulisto, inne ostro jak igły. Gorące źródła występujące w okolicy dowodzą, że tuż pod powierzchnią ziemi znajduje się płynna magma.

Chavín de Huántar

Chavín de Huántar – miejscowość istniejąca w epoce Wczesnego Horyzontu (1400-400 p.n.e.), położona na północy górskich obszarów dzisiejszego Peru, założona przez przedstawicieli Kultury Chavín. W 1985 roku stanowisko archeologiczne zostało zapisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

W okresie powstawania i istnienia miasta zaczęto uprawiać kukurydzę i wiele innych nowych roślin. Ludność zaczęła skupiać się w miasteczkach. Wysoki rozwój osiągnęła architektura sakralna. Główną postacią kultową Chavin, było bóstwo znane jako Bóg opiekuńczy, będący rodzajem boga niebios. Z tego okresu znany jest również najwyższy bóg hybrydalny Onkoy. Był obojnakiem o wyglądzie w połowie kota a w połowie gada.

Bungle Bungles

Bungle Bungles wygląda jak pasieka gigantycznych uli ubarwionych tak samo jak pszczoły, w czarne i pomarańczowe paski. Jest to część płaskowyżu będącego dnem niegdysiejszego oceanu pokrywającego teren Australii Zachodniej. Skała występująca na terenie płaskowyżu to piaskowiec, łatwo poddający się erozji. Wysokie, kopulaste wzgórza chronione są przez warstwę czarnej krzemionki i pomarańczowych alg. Gdy zostaną one usunięte, wzgórze zostaje rozmyte przez wodę deszczową. Wiek Bungle Bungles wynosi 350 mln lat. Ściany niektórych skał są pokryte malowidłami Aborygenów, którzy zamieszkiwali je od ok. 24 tys lat, a cały łańcuch górski jest do dziś dla nich miejscem świętym.

Antarktyda

Antarktyda

Antarktyda – kontynent o powierzchni około 13,3 mln km² znajdujący się na półkuli południowej Ziemi, prawie w całości w strefie podbiegunowej. Nazwa pochodzi od greckiego antarktikós 'leżący naprzeciwko północy' lub od łac. ante + arctis. Nazwa ang.: Antarctica.

Kontynent antarktyczny ma kształt zbliżony do koła o średnicy około 4500 km. Część świata Antarktyda składa się z kontynentu i okolicznych wysp leżących w obrębie Antarktyki. Kontynent ze wszystkich stron otacza Ocean Południowy. Naturalną granicą wód Antarktyki jest strefa konwergencji antarktycznej – wąski pas wody oddzielający zimne wody polarne od cieplejszych i bardziej zasolonych wód oceanów (47°–62°S). Sztucznie ustaloną granicą jest równoleżnik 60°S – tereny na południe od niego są objęte Traktatem Antarktycznym, będąc ziemią niczyją. Ta granica oddziela także ustanowiony przez Międzynarodowe Biuro Hydrograficzne w 2000 r. Ocean Południowy od Atlantyku, Pacyfiku i Oceanu Indyjskiego.